Poemas de Alexia Victoros

 

ΦΕΓΓΆΡΙ

Κοιτάς τον ουρανό και μοιράζεις αστέρια
σε πλατωνικές σχέσεις,

 

σε ερωμένους,

 

σε εραστές,

 

σε βραδινά παιχνίδια

 

και διερωτάσαι μουδιασμένη

 

σε ποιον αξίζει να χρεώσεις το φεγγάρι.

 

Παρατηρούσα να υπάρχουν πολλές ψυχές χαμένες, νεκρές

 

και όταν έπαιρνα την απόφαση να τις αγαπήσω όλες,

 

εξαφανίζονταν

 

από καλή τύχη.

 

Μονάχα η απελπισία μου

 

αλλοίωνε τις ψυχές μας.

 

Ήθελα αισιοδοξία.

 

Αυτό ήταν αρκετό

 

για κάτι που είναι άγνωστο

 

σε έναν τραγικά γνωστό κόσμο.

 

 

 

LUNA

 

miras al cielo y ofreces las estrellas
a platónicos amores
a tus amantes
a tu séquito
en los juegos vespertinos 
y te preguntas confundido
por quién vale la pena cargar la luna

cuando advertí todas las
almas perdidas, desahuciadas
tomé la decisión de amarla a todas
y, por suerte, desaparecieron

 

sólo la angustia
conmovió nuestras almas

 

quise creer

 

y eso fue suficiente
para infiltrar algo desconocido
en un mundo
trágicamente conocido

 

+

 

 

 

ΆΤΥΧΟΣ ΚΟΥΒΑΛΗΤΉΣ

 

Πατέρα,

 

ενοικίασε ένα σπίτι στον παράδεισο,

 

αυτόν που ψιθύριζες πως δεν υπάρχει,

 

κοντά σε πεύκα και κυκλάμινα,

 

μακριά από κρίνα,

 

κοντά σε πυκνοκατοικημένη περιοχή,

 

να ‘χουμε φιλίες με νεκρόφιλους και παιδιά.

 

Να ‘ναι ανεκτικά όμορφο,

 

ζωσμένο ευλαβικά με μύρο,

 

μήπως και θυμηθούμε τις όμορφές μας στιγμές,

 

πριν γεννηθούμε.

 

Εμείς θα πούμε ότι λάβωσε ο τόπος

 

και δε φταίμε.

 

Πάρε ένα σπίτι, πατέρα…

 

Αν δεν το κρατήσεις, θα μας το πάρουν άλλοι.

 

Μονοκατοικία,

 

διαμέρισμα,

 

ό,τι θέλει η θύμησή σου,

 

πριν την αξία μου,

 

να ζηλεύουν οι όρθιοι στο καμπαναριό,

 

όταν εγώ τους καταριέμαι.

 

Έχω αγωνία να σε δω να πλουτίζεις μπροστά τους.

 

Η βιασύνη,

 

με δίδαξες,

 

ότι είναι η γλύκα της συμφοράς.

 

Πατέρα, μην τρέχεις!

 

 

 

CUBO INFELIZ

 

padre
alquila una casa en el paraíso
(pues aquella que susurraste no existe)
cerca de los pinos y el ciclamen
lejos de los lirios
cerca de una zona superpoblada
con vecinos necrófilos y niños

 

para ser tolerantes y
en reverencia, sahumar con mirra
incluso recordar los bellos momentos
antes de nacer

 

diremos que no tenemos la culpa
consigue una casa, padre…
si no la aseguras, otros nos la quitarán
una vivienda familiar
un apartamento
lo que tu memoria desee
ante mi valor

para ser envidiada por quienes están
en el campanario cuando los maldigo

 

estoy ansiosa por verte enriquecer frente a ellos

 

la prisa
tú me enseñaste
es la dulzura de la desgracia
¡padre, no corras!

 

+

 

ΜΆΝΑ

 

Μάνα,

 

ορκίστηκα σε έναν Θεό,

 

που δεν τον άκουσα να υποφέρει.

 

Μάνα,

 

με ξεγέλασαν

 

όλοι οι άνθρωποι του κόσμου.

 

 

 

MAMÁ

 

mamá
juro por Dios
que no los escuché sufrir
mamá
me engañaron
todas las personas
del mundo

 

+

 

ΖΩΉ

 

Προσγειώθηκε ό,τι περίσσεψε από τα μάτια σου

 

στο σκισμένο σου δέρμα,

 

αυτό που φιλοξενούσε το μεγαλύτερο αμάρτημα των ερωτευμένωνꞏ

 

τον ήλιο στο σώμα ενός άφοβου σύμπαντος.

 

Κείνο μαρτυρούσε σε ανώτερες αυθαιρεσίες από εμένα

 

ότι ο εκτός σου παραλογισμός,

 

δε μετριέται για ζωή,

 

τότε που έφευγαν τα χελιδόνια,

 

για να φύγουν

 

κι ήμουν σε ένα σφραγισμένο μπουλούκι

 

- γιατί αφαιρέθηκα και άλλαξα-

 

με τον καθένα

 

να κρατά από ‘να σφυρί,

 

τότε που σκεφτόμουνα

 

ότι ανυπομονούσα να μου υποδείξουν το βασικότερο,

 

για να ωριμάσω επιτέλους:

 

Πώς να πεθάνω ιδανικά.

 

 

 

ZOE

 

aterrizó lo que te quedaba de los ojos
sobre la piel desgarrada
lo que albergó el mayor pecado
de los amantes
el sol en el cuerpo de un intrépido universo
él testificó un delito más grave que yo
y que todo el absurdo fuera de ti
(no se cuenta de por vida)
cuando se fueron las golondrinas
yo estaba en una caja sellada
todos sostenían un martillo
cuando esperaba que me dijeran
lo necesario para, al fin, madurar
pero me dijeron cómo morir

 

dignamente

 

 

 

+

 

 

 

ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΊΟ

 

Κάθε νύχτα,

 

περνούσα απ’ έξω απ' το νεκροταφείο της στράτας,

 

δίπλα στο σπίτι του γιατρού Στέκελ,

 

με τη φτηνή γάτα στο ιατρείο

 

και έναν ρομαντικό καθρέφτη απέναντι,

 

στο υπόγειο,

 

που δεν τον έβλεπε ποτέ.

 

Έπεφτα,

 

πάντα,

 

τότε,

 

στα τραγούδια των μαύρων αλογοφόρων,

 

σε κάτι τενεκέδες φορεμένους στον λαιμό μου,

 

με τρύπια χέρια,

 

σουρωτήρι,

 

που 'χε πάνω τη σφραγίδα του Φανουήλ,

 

στο πρόσωπο,

 

στο πετσί,

 

μια σάρκα ψωμιού,

 

λίγο πριν το στήσουν

 

στην πολιτεία των αιωνίων Χριστουγέννων

 

το πορτρέτο

 

της δυναστείας των Μακεδόνων,

 

κείνη με τις καθαρές εικόνες,

 

που στέγνωναν αγίους,

 

κείνη,

 

που μαθαίνουμε

 

και πρόσταξε ένας Συμεών.

 

Κι όπως έλιωνα

 

και λίγωναν οι σκηνές απ' τα ρολόγια,

 

τον σανό και τα ξέπλεκα δίχτυα στα γόνατα,

 

έβλεπα έναν άντρα να μαυροφέγγει,

 

πάνω σε μια συκιά -

 

δεν ήταν χρήσιμη πια.

 

Ήταν άτσαλος και περιττός,

 

κάθε νύχτα.

 

Αυτό μου αφηγήθηκαν και μου 'παν να γράψω στα ποιήματα.

 

Πήγα πιο κοντά,

 

γούρλωσα τα μάτια,

 

μούδιασε όσο από τα χέρια μου έμεινε

 

και τον άγγιξα.

 

Θυμάμαι,

 

δεν είχα καταστραφεί ακόμα...

 

Κι ήμουν εγώ,

 

μες σε κτιστό κουστούμι,

 

με φαλλό και κοντό χιτώνα,

 

με κάτι

 

γελαστούς τράγους,

 

πριν την ώρα της θυσίας τους,

 

πριν την ώρα του γλεντιού μας

 

στα ξημερώματα,

 

γύρω απ’ τους πιο άτεχνους

 

των φαντασμάτων.

 

CEMENTERIO

cada noche me hallé
meditabunda, afuera del cementerio del ejército
junto a la casa del Dr. Steckel
con el gato callejero en su oficina
el romántico espejo en el sótano
que él nunca vio

 

entonces, caía siempre
en los cantos de los jinetes negros
con las latas colgadas en el cuello
y las manos perforadas y un colador
con el sello de Fanuel en el rostro
sobre la piel, una carne de pan
donde, poco antes, se erigía el
estado de eterna navidad

el retrato de la dinastía de macedonia
que, con las puras imágenes
diseca los santos
las deidades que aprendemos
por orden de un Simeón
y cuando las escenas se desvanecieron
de los relojes, el heno y yo desenredé
el enjambre sobre mis rodillas
vi a un hombre negro en una higuera:
era demasiado tarde

todas noches fueron incómodas, innecesarias…
(eso fue lo que me dijeron y escribo en los poemas)

 

me acerqué, giré la mirada
extendí lo único que me quedaba
las entumecidas manos,

 

y lo toqué

lo recuerdo
aún no me habían destruido…
era yo, con un traje a la medida
con falo y corta túnica
junto a las cabras sonrientes

 

antes del momento del sacrificio
antes de la hora de nuestra fiesta
al amanecer

alrededor del más ingenuo de los fantasmas

 

 

 

 

 

Versión al español de María Del Castillo Sucerquia