Narrativa de Smaragdi Mitropoulou

Una prosa y un relato de Smaragdi Mitropoulou

 

 

 

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

 

 

 

Με χιλιάδες χρώματα

 

στων ματιών σου τα πελάγη  ζωγραφίζω

 

σαν τραγουδά ο έρωτας

 

μ’ έναν άνεμο αλήτη συντροφιά.

 

 

 

Τις μοναχικές μου νύχτες

 

σάρκας και μυαλού κρυφά ολισθήματα

 

σε σένα μοναχά θα φανερώσω

 

στης αυγής το ξημέρωμα.

 

 

 

Δεν φυλακίζω την ψυχή μου 
σε "δήθεν" σε "πρέπει" σε "ταμπέλες"
κι ούτε ζητώ το χειροκρότημα του πλήθους 
μες στης πόλης τα φώτα  τα απατηλά.
Είναι καιρός που ταξιδεύω 
στου χειμώνα τις θάλασσες
βυθισμένη σε ώρες γαλήνης

 

σε ώρες σιωπής.

 

 

 

Κάτω απ’ τη βροχή στάθηκα μήπως και γλιστρήσουν από πάνω μου αγάπες παλιές, αγάπες λησμονημένες, που όμως εξακολουθούν να  διεκδικούν μερίδιο από μένα. Μα πώς να ονομάσεις "αγάπη" κάτι που έλιωσε με την πρώτη σταγόνα βροχής;

 

 

 

Θρήνησα για έναν έρωτα που κράτησε όσο το πετάρισμα ενός βλεφάρου και για ένα όνειρο χαμένο. Συντροφιά μου ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.  Ήρθε πολλές φορές η αγάπη μου να σου χτυπήσει το παραθύρι, μα απόκριση καμιά. Και πάλι μάζεψα τα κομμάτια και προχώρησα. Αν έμεινε ακόμα κάτι μέσα μου, είναι η ανάμνηση του ονείρου που πήγα να αγγίξω, μα τελικά δεν το είχα ποτέ. Καληνύχτα, φεγγάρι μου. Ίσως μπορέσεις, σε μιαν άλλη ζωή,  να αφουγκραστείς της καρδιάς μου τα ανείπωτα.

 

 

 

 

 

Λιγάκι θέλησα να ξαποστάσω,  μα το γαλάζιο πέπλο με τράβηξε κοντά του. Στις ρόδινες ανατολές, στα μαβιά ηλιοβασιλέματα, στο ταξίδι της πανσέληνου...εκεί πια θα με συναντάς. 

 

Μέχρι να ξανανταμώσουμε.

 

 

 

Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα νησί αποστολοβάδιστο, πήρα μαθήματα ζωής.

 

Μ’ έμαθες ν’ αγαπώ.

 

Μ’ έμαθες ακόμα και να θυσιάζομαι.

 

Μου έμαθες πως η πραγματική αγάπη δίνεται δίχως ανταλλάγματα.

 

Μου έμαθες πως τα δάκρυα δεν είναι ντροπή, αλλά λουτρό που καθαρίζει την ψυχή.

 

Για όλα αυτά…. σ’ ευχαριστώ, μάτια μου.

 

 

 

 

 

PENSAMIENTOS DE ESCORPIÓN

 

 

 

Con los miles de colores en tus ojos
pinto los mares
con un viento errante por compañía
le canto al amor

 

Mis noches de soledad
ocultos deslices de la carne y la mente
sólo se revelan a ti
frente a la luz temprana del alba 

 

No aprisiono mi alma en
lo palmario el deber o la etiqueta
ni aclamo el aplauso de la multitud
bajo las engañosas luces de la ciudad
Esta casa barco se desliza

 

por las olas de una Tegucigalpa oscura,

 

mientras humanos veleros,

 

navegan lento

 

dentro de botellas

 

Bajo la lluvia, me levanté para que los viejos amores no se deslicen por mi cuerpo; amores olvidados, pero que todavía reclaman una parte de mí. Sin embargo, ¿cómo llamar “amor” a aquello que se desvaneció con la primera gota de lluvia?

 

Lloré por un amor que duró un abrir y cerrar de ojos, y un sueño perdido. Mi compañía fue una copa de vino tinto. Muchas veces mi amor llamó a tu ventana, pero no halló respuesta. Otra vez, recogí los pedazos y seguí adelante. Sólo me quedó la memoria de un sueño que rocé, pero nunca tuve. Buenas noches, mi luna. Tal vez puedas, en otra vida, escuchar las palabras que silenció mi corazón.

 

Quería reposar un rato, pero el velo azul me atrajo. En los amaneceres rosados, en los azules crepúsculos, en el viaje de la luna llena… Allí me hallarás.
Hasta que nos encontremos de nuevo.

 

Érase una vez una isla deshabitada en que aprendí lecciones de la vida.
Me enseñaste a amar.
Incluso, me enseñaste a sacrificarme.
Me enseñaste que el verdadero amor se da incondicionalmente,
que las lágrimas no son motivo de vergüenza, sino un baño que limpia el alma.
Por todo eso… Gracias.

 

 

 

 

 

ΤΡΕΧΑΝΤΗΡΙ

 

«Αν δεν φας φρέσκο ψάρι στο ΤΡΕΧΑΝΤΗΡΙ, τότε δεν ξέρεις να ζεις!», τριβέλιζε η Ελένη τα αυτιά του φίλου της του Γρηγόρη, άρτι αφιχθέντα εκ Παρισίων στο νησί της Πάτμου.

 

«ΤΡΕΧΑΝΤΗΡΙ; Τι όνομα κι αυτό για εστιατόριο!» μουρμούρισε εκείνος.

 

«Ψαροταβέρνα, βρε, ψαροταβέρνα! Η καλύτερη στα Δωδεκάνησα!»

 

«Α, ώστε έτσι…»

 

Από ευγένεια, αλλά και από περιέργεια, δέχτηκε να την ακολουθήσει στην καλύτερη ταβέρνα της Δωδεκανήσου, όπως έλεγε η φίλη του.

 

Μην την κακοκαρδίσω, σκέφτηκε.

 

Γλυκιά μαγιάτικη βραδιά ήταν, κι έτσι κάθισαν σ’ ένα τραπέζι στον κήπο.

 

Απλά τα ποτήρια, γυάλινα, γέμισαν ως πάνω με κρασί κεχριμπάρι, παραγωγή δικιά μας, όπως τόνισε περήφανα ο μαγαζάτορας. Για αρχή, τους σερβίρισε την περίφημη σαλάτα ντάκο:  παξιμάδια, ντομάτα, ελιές, τυρί, κάπαρη κι ένα σωρό άλλα μυρωδικά, κυριολεκτικά κολυμπούσαν μέσα στο λάδι.

 

«Έλα να δοκιμάσεις, κι αν δε γλείφεις τα δάχτυλά σου, εμένα να μη με λένε Ελένη», είπε γελώντας η κοπέλα, βάζοντας στο πιάτο του μια καλή ποσότητα.

 

Ο Γρηγόρης δοκίμασε στην αρχή με την άκρη του πιρουνιού λίγη ντομάτα και λίγη κάπαρη, ύστερα μια κάπως μεγαλύτερη μπουκιά…

 

«Θεϊκό! Πεντανόστιμο!» είπε.

 

«Και που να δεις ακόμα…»

 

Η άφιξη του σερβιτόρου με έναν μεγάλο δίσκο έκοψε την κουβέντα στη μέση.

 

Έβαλε μπροστά τους δυο πιατέλες, με φρέσκα ψάρια η μια και ψημένο χταπόδι γαρνιρισμένο με τηγανητές πατάτες η άλλη, και δυο μποτίλιες με άφθονο λαδολέμονο και ρίγανη.

 

Ο Γρηγόρης περιεργάστηκε για λίγο τα εδέσματα.

 

«Μοσχομυρίζουν θάλασσα!» ψιθύρισε.

 

Το πρόσωπό του πήρε μία έκφραση νοσταλγική.

 

«Τι έχεις;» τον ρώτησε η Ελένη, αγγίζοντας ελαφρά τον ώμο του.

 

«Τόσο καιρό, στο Παρίσι, στα λεγόμενα γκουρμέ εστιατόρια που δούλευα κατά καιρούς, σερβίριζα φαγητά άψογα στην εμφάνιση, μα δίχως ψυχή! Ξέχασα σχεδόν… ξέχασα σχεδόν τι θα πει φρέσκο, αυθεντικό, αγνό… τι θα πει καλή παρέα!» η φωνή του τρεμούλιασε λίγο.

 

«Τώρα είσαι ΕΔΩ, κι αυτό είναι που μετράει! Άντε στην υγειά μας, Γρηγόρη μου!» είπε η Ελένη τσουγκρίζοντας το ποτήρι της με το δικό του.

 

Να είχαμε και  μουσική, συλλογίστηκε ο Γρηγόρης.

 

«Ρε σεις, για δείτε ποιος έρχεται! Ο Μιχαλιός του Γαμπιέρη, με το βιολί!» ακούστηκε, ξαφνικά, μια φωνή από τα διπλανά τραπέζια.

 

«Παίξε,  Μιχαλιό… παίξε να κάνουμε κέφι…!» του φώναξε η Ελένη.

 

«Ό,τι θέλει το κορίτσι μας!» είπε εκείνος και της έκλεισε το μάτι.

 

Ο Γρηγόρης τη σκούντησε με τρόπο.

 

«Τρέχει κάτι μ’ αυτό τον… Μιχαλιό;» τη ρώτησε.

 

Εκείνη έκανε πως δεν άκουσε.

 

«Σήκω να χορέψουμε!» του είπε και τον τράβηξε από το χέρι.

 

«Μα…»

 

«Σήκω, μωρέ Γρηγόρη, μη χαλάς το χατίρι στο κορίτσι… αχ, και τι κορίτσι…», φώναξε ο Μιχαλιός.

 

Ο Γρηγόρης κάτι πήγε να πει, αλλά δεν πρόλαβε, μιας και το βιολί άρχισε να παίζει κι ο Μιχαλιός να τραγουδά….

 

«Για ποιον βαράνε τα βιολιά

 

και το νησί τραντάζει

 

μικρή νησιώτισσαααααα»

 

Το ΤΡΕΧΑΝΤΗΡΙ εκείνο το βράδυ πλημμύρισε ήχους και τραγούδια θαλασσινά που ‘βγαιναν κατευθείαν μέσα από την καρδιά (και με τα μάτια του Μιχαλιού καρφωμένα στην Ελένη!)

 

 

 

 

 

TREHANTIRI

 

—¡Si no comes pescado fresco en Trehantiri, entonces qué sabes de la vida! —le susurró Eleni en el oído a su amigo Gregoris, luego de llegar de París a la isla de Patmos.
—¿Trehantiri? ¡Qué nombre para un restaurante! —murmuró.
—Taberna de pescado, querida, taberna de pescado ¡La mejor del Dodecaneso!
—Bueno, eso… —respondió.
Por cortesía, y algo de curiosidad, accedió a acompañarla a “la mejor taberna del Dodecaneso”, como decía. «No le hagas daño», pensó.
Era una dulce tarde de mayo, así que tomaron asiento en una mesa del jardín.
Las copas de cristal estaban llenas hasta el tope con vino de ámbar, artesanal, como señaló con orgullo el mesero.
Para empezar, les sirvió la famosa ensalada dakos; frutos secos, tomate, aceitunas, queso, alcaparras y un montón de hierbas más que, literalmente, nadaban en aceite.
—Pruébala, y si no te chupas los dedos, dejo de llamarme Eleni —dijo mientras reía y se servía una buena cantidad en el plato.
Grigoris, primero, tomó un poco de tomate y alcaparra con la punta del tenedor, luego otro bocado más grande…
—¡Divino! ¡Delicioso! Y dónde más puedes ver… —la llegada del mesero interrumpió la conversación. Les puso dos fuentes, una de pescado fresco y otra con pulpo al honro, una porción de papas fritas y dos botellines con abundante jugo de limón y orégano.
Grigoris preguntó por los platos durante un rato.
—¡Huelen a mar! —susurró con nostalgia.
—¿Qué tienes? —le preguntó Eleni tocándole suavemente el hombro.
—Durante tanto tiempo, en París, en los llamados restaurantes gourmet, donde trabajé de vez en cuando, serví comida que parecía perfecta, ¡pero que no tenía alma! Casi olvido… Casi olvido lo fresco, lo auténtico, lo puro… ¡El significado de una buena compañía! —su voz temblaba.
—Ahora estás aquí, y eso es lo que importa ¡Ven! Brindemos a nuestra salud, mi Gregoris —dijo Eleni chocando las copas.
«Ojalá hubiera música», pensó Gregoris.
—¡Oye, mira quien viene! ¡Michalios de Gambieris con el violín! —dijo uno de los comensales en la mesa contigua.
—¡Toca, Michalios! ¡Toca! Vamos a divertirnos —gritó Eleni.
—Lo que desee nuestra chica —le respondió Michalios guiñándole el ojo.
—¿Pasa algo con este… Michalios? —le preguntó Gregoris sacudiéndola ligeramente.
Eleni fingió no escuchar.
—Levántate, vamos a bailar —le dijo tomándolo de la mano.
—Pero… —replicó.
—¡Levántate, muchachito, no desobedezcas a la niña… Ah, ¡y qué niña…! —gritó Michalios.
Gregoris iba a decirle algo, pero empezó a tocar y a cantar.
«Para quién tocan los violines
y baila la isla,
oh joven isleñaaaaa»
Trehantiri se inundó esa noche de sonidos marinos y canciones que salían directo del corazón (¡y con los ojos de Michalios fijos en Eleni!).

 

 

 

Traducción al español María Del Castillo Sucerquia
(Poeta, agente literaria y traductora)

 

Barranquilla, Colombia, 26 de marzo del 2023
lacabramontes@outlook.com